Muammer ERKUL

İlk yanışım değildi 

İlk yanışım değildi ki!..

Pencerem tıklatıldı, kapım çalındı…

Bulunduğum yer, oturduğum zemin, yüksekliğim, genişliğim, biçimim, rengim, çevre düzenim, benle alakalıydı ama doğrudan benim eserim değildi.

Ben, memnundum halimden. Ne verilmiş ise o zaten istediğimdi ve aldığıma razı olmuştum sadece; böylece güzelleşmiştim…

*

İnfaza gidene ayna verilir mi, verilse de o alır mı?..

Güzel miyim, bilmiyorum ki; sadece her zamanki gibiyim!..

Hüküm: Her zamanki gibi olmak suçundan yanmaya mecbur olmak!..

*

İlk yanışım olmadığından, anlıyorum; bu son yanışım olmayacak!..

Çünkü söndürecekler. Alevler, dumanlar, kokular içinde inler, kıvranır, kavrulurken çığlıklar duyacağım ve birileri suyla, kumla, köpükle beni kemiren ateşi söndürecek.

Kurtulacağım gene; içimdeki birkaç oda hasarlı, yüzüm parça parça lekeli…

Belki sevdiğim bazı eşyalarımı çıkarıp atacaklar, perde ve döşemelerimi söküp değiştirecekler, dökülüp kabarmış boyalarımı kazıyacaklar… Zımparalayacaklar seni benden ve istesem de istemesem de rengimi yenileyecekler!..

Ben, her penceremin her camından ve canımdan süzülen damlalarla; son yangınımın da izlerinden kurtarılışımı yaşayacağım…

*

Sonra biri, tıklatılınca açtığım penceremin dibine eğilecek. Orada, yerde duran ve yanmış, bitmiş, iyece hafiflemiş olan kibrit veya çıradan artakalanı dikkatle tutarak;

“Büyük yangın idi çıkardığın, diyecek… Şimdi parmaklarımın ucunda, soğumuş ve dokunulsan küle dönmek üzeresin… Peki hani hayallerin? Hani ümitlerin, hani sevdan?.. Bu nedir sendeki? Hırs mı, inat mı, kıskançlık mı; ki sadece birkaç odasını yakmak için şu konağın… Böyle, kendini feda ettin ve nice güzellikleri başlamadan yok ettin?